Μαρία Καλύβα (Συγγραφέας)

Credit: Adam Patterson/Panos/DFID

Στο σχολείο μας σήμερα ήρθαν τρία από εκείνα τα προσφυγόπουλα που κατασκήνωναν αρκετό καιρό λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη μας. Η κυρία μας μάς είχε ενημερώσει ότι θα έρχονταν, αλλά και πάλι ξαφνιάστηκα όταν τα είδα με τη σάκα τους στην αυλή του σχολείου μας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα από κοντά κάποιο παιδί από άλλη χώρα. Το αντίθετο μάλιστα. Με το ένα από αυτά έπαιζα συχνά στην παιδική χαρά τα απογεύματα.

Αρχικά σκέφτηκα να πλησιάσω τη Φατιμέ –τη Σύρια φίλη μου– και να της μιλήσω. Όπως κάνω πάντα άλλωστε. Όμως οι φίλοι και οι φίλες  μου μού συνέστησαν να μην το κάνω. Και εγώ, που ποτέ δεν επηρεάζομαι από τους άλλους, αυτή τη φορά δυστυχώς τους άκουσα.

«Η μαμά μου με αφήνει να παίζω μαζί της», τόλμησα να πω.

Και εκείνοι, αφού με κοίταξαν περίεργα, έκαναν ένα βήμα πίσω.

«Έχουν κάνεις όλες τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις και όλα τα εμβόλια», συμπλήρωσα μετά.

Και τότε εκείνοι, φανερά καθησυχασμένοι, έκαναν ένα βήμα μπροστά.

Κάποιοι φίλοι μου –ελάχιστοι ευτυχώς– τους κοιτούσαν ακόμη καχύποπτα. Κάποιοι άλλοι –σαφώς περισσότεροι– τους κοιτούσαν διερευνητικά. Αλλά οι υπόλοιποι –μαζί με εκείνους και εγώ– είχαν δειλά δειλά αρχίσει να εξοικειώνονται μαζί τους, και σύντομα μάλλον θα τους προσκαλούσαν στο παιχνίδι μας.

Στο σχόλασμα ήρθε η μαμά μου. Ήρθε και η μαμά της Φατιμέ. Χαιρετήθηκαν και αγκαλιάστηκαν, ως συνήθως. Όμως εγώ και πάλι έμεινα να ανταλλάσσω φευγαλέα μόνο βλέμματα με τη φίλη μου.

Ήρθε και το απόγευμα. Η παιδική χαρά με περίμενε να διοχετεύσω λίγη από την αστείρευτη ενέργειά μου. Στην τραμπάλα βρισκόταν καθισμένη η Φατιμέ και με περίμενε. Δίστασα και πάλι να πάω κοντά της. Φοβήθηκα την αντίδρασή της. Εκείνη όμως μου έγνευσε να καθίσω απέναντί της. Τα γέλια και τα παιχνίδια μας κάλυψαν την αμηχανία μου.

Την επόμενη μέρα, συναντηθήκαμε τυχαία στην είσοδο του σχολείου μας. Έκανα να της μιλήσω, όμως εκείνη έκανε πως δε με άκουσε και συνέχισε να βαδίζει ντροπαλά προς την αίθουσά της. Δεν ήταν διόλου δύσκολο να καταλάβω πως με απέφευγε μόνο και μόνο για να μη με φέρει σε δύσκολη θέση. Εγώ όμως δε ντράπηκα αυτή τη φορά. Ούτε κοκκίνιζα ούτε κόμπιασα, παρά μονάχα της κράτησα σφιχτά το χέρι, της έδωσα ένα φιλί και, φεύγοντας, της είπα: «Τα λέμε στο διάλειμμα, Φατιμέ!»

Πηγή: http://fwords.gr/ta-leme-sto-dialleimma-fatime/