Φέρνουν πάντοτε τα υλικά αγαθά την ευτυχία ή μήπως όχι;

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017







Ο Σεπτέμβρης έφτασε, τα σχολεία άνοιξαν, άλλη μία φορά όλοι εμείς οι γονείς καλούμαστε να πάρουμε τις σημαντικότερες αποφάσεις για το καλό των παιδιών μας. Ο δικός τους μικρόκοσμος, το σχολείο, είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που πρέπει να συνυπολογίσουμε, και αυτό γιατί η γνώμη των συμμαθητών τους είναι πολύ σημαντική για αυτά.


Ποιοι από εμάς τους γονείς δεν προβληματιστήκαμε ωστόσο κάποτε εάν πρέπει να αντικαταστήσουμε τη σχεδόν άθικτη περσινή σχολική τους τσάντα με μια καινούργια; Δε φοβηθήκαμε μη γίνουμε η αιτία να κακομάθουν τα παιδιά μας στο μέλλον ή να περιθωριοποιηθούν την επόμενη κιόλας μέρα; Δεν αναρωτηθήκαμε στο τέλος εάν πράξαμε σωστά που τους την αγοράσουμε ή που τους τη στερήσαμε αντίστοιχα;

Τα ίδια τα παιδιά, κάποιες φορές, δε θέλουν να αποχωριστούν ένα αντικείμενό τους, η ανάγκη τους όμως να γίνουν αρεστά στον κοινωνικό τους περίγυρο τα κάνει να συγχέουν τα «θέλω» με τα «πρέπει».

Ως μητέρα, αναρωτιέμαι συχνά για ποιον λόγο τα παιδιά μας να ντρέπονται για όλα αυτά που έχουν ή που δεν έχουν; Γιατί τα υλικά αγαθά να μπαίνουν εμπόδιο στις φιλίες τους; Γιατί να διστάζουν να φορέσουν στο σχολείο την μπλούζα εκείνη που, όλο το καλοκαίρι, είχε γίνει ένα με το δέρμα τους και γιατί να μην μπορούν άφοβα να απολαύσουν το αγαπημένο τους γεύμα, όποιο και αν είναι αυτό; Γιατί το συγκεκριμένο μοτίβο να συνεχίζεται από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο και σε όλη την ενήλικη ζωής τους; Γιατί άραγε να φορτώνονται με άγχη;


Μήπως, όσο είναι ακόμη μικρά τα παιδιά μας, την κατάσταση αυτή προλαβαίνουμε να την αποτρέψουμε; Μήπως το «σήμερα», το «τώρα», είναι η καταλληλότερη στιγμή να μάθουμε στα παιδιά  μας τι είναι πράγματι αναγκαίο στη ζωή και τι όχι; Μήπως εμείς, ο ένας μόλις κρίκος αυτής της αλυσίδας, μπορούμε τελικά να φέρουμε την αλλαγή;



Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο και συζητώντας με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, διαπιστώνουμε συχνά πόσο διαφορετικά αντιμετώπιζαν εκείνοι στα νιάτα τους τον συνάνθρωπό τους. Είχαν ελάχιστα υλικά αγαθά, απειροελάχιστα, αντιμετώπιζαν όμως τη ζωή πιο αισιόδοξα, πιο δυναμικά, πιο γενναιόδωρα. Μολονότι οι περισσότεροι από αυτούς αναγκάζονταν από πολύ νωρίς να εργαστούν σκληρά, στιγμή δεν έχαναν την παιδικότητά τους. Επιστρατεύοντας τη φαντασία τους, επισκέπτονταν, με τους φίλους τους, τόπους ονειρικούς και έφτιαχναν κάθε λογής παιχνίδι. Και αυτή η χαρά της δημιουργικότητας και της συλλογικής προσπάθειας τα έκανε τόσο ευτυχισμένα… Τι και αν τα βάσανα τους ήταν αμέτρητα, τα παιδικά τους χρόνια οι πιο πολλοί τα θυμούνται νοσταλγικά. Στων περισσότερων ηλικιωμένων την ψυχή έχει για τα καλά πια κατακαθίσει μια γλυκά τόση, που δεν περιγράφεται με λέξεις. Το ονειροπόλο βλέμμα τους και το χαμόγελό τους, αποδεικνύει μέχρι σήμερα πως η φτώχεια δε στάθηκε ικανή να μαυρίσει την ψυχή τους, γιατί ήταν και είναι μονιασμένοι.
Τα παιδιά μας όμως, σε σύγκριση με εκείνα τα παιδιά που δεν είχαν ό, τι λαχταρούσε η ψυχή τους,  αισθάνομαι ώρες ώρες πως, εξαιτίας μας, δεν είναι εξίσου δημιουργικά, ευφάνταστα, φιλικά… ευτυχισμένα όσο αυτά και πως, όταν μεγαλώσουν, ίσως τα παιδικά τους χρόνια, εξαιτίας μας πάλι, να μην τα θυμούνται εξίσου τρυφερά.
Είναι αναμφίβολα δύσκολο να αρνηθείς κάτι στο παιδί σου τη στιγμή εκείνη, που έστω και μετά βίας, μπορείς να του το προσφέρεις. Είναι όμως σίγουρα δυσκολότερο να το ξεπροβοδίζεις καθημερινά με το πιο πλατύ σου χαμόγελο, ενώ εκείνο σέρνει ξοπίσω του μια πολυχρησιμοποιημένη τσάντα και ενώ φορά τρύπια παπούτσια και χιλιομπαλωμένα ρούχα. Και είναι σίγουρα ακόμη δυσκολότερο, αντικρίζοντας το θέαμα αυτό, να πασχίζεις καθημερινά να το πείσεις ότι η ομορφιά τού ανθρώπου κρύβεται εντός του. Για την ομορφιά αυτή, οφείλουμε όλοι οι γονείς να μιλήσουμε στα παιδιά μας, για αυτήν την ομορφιά που δεν τη φθείρει ο χρόνος και που δεν εξαγοράζεται. Αλλά και για τη συνεργασία, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, που θα τα βοηθήσουν αργότερα να αντιμετωπίσουν με θάρρος και με αυτοπεποίθηση έναν κόσμο που δε θα είναι ενδεχομένως στρωμένος με ροδοπέταλα.


Μαρία Καλύβα
Πηγή: http://fwords.gr/fernoun-pantote-ta-ulika-agatha-tin-eutuxia-h-mhpws-oxi/

Μόνος μου στα σκοτεινά

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017

 
 
 
Άλλο ένα βράδυ με επισκέπτεται στο όνειρό μου εκείνο το αγγελάκι˙ όχι αυτό με τα λευκά, που με κάνει να ξεκαρδίζομαι στα γέλια, το άλλο, που με κάνει να φοβάμαι. Άλλο ένα βράδυ, αντί να δακρύσω, γελώ δυνατά.  Μπορεί να μην κλαίω πια, όμως, παλαιότερα, κάτι τέτοιες στιγμές, πλάνταζα στο κλάμα. Η καημένη η μαμά μου δεν ήξερε τι κάνει τότε για να με καθησυχάσει. Είμαι το πρώτο της, βλέπετε, παιδί, και αυτή, λίγο από την αγωνία της, λίγο από την κούραση, λίγο από την πείνα —γιατί, το ξέρω, μπουκιά δεν προλαβαίνει να βάλει στο στόμα της κάποιες μέρες—, πελάγωνε. Τα πρωινά, που είναι μαζί μας ο μπαμπάς, η μαμά μου είναι πιο ήρεμη. Το καταλαβαίνω αυτό από την κελαηδιστή φωνή της και από το χαμογελαστό της πρόσωπο. Τα βράδια, ωστόσο, που ο μπαμπάς μου μας αποχαιρετά με ένα γλυκό φιλί και πηγαίνει στη δουλειά, εκείνη δείχνει πιο ανήσυχη… πιο φοβισμένη και από εμένα. Από ό, τι ξέρω, η μαμά μου είναι «μικρή». Έτσι την αποκαλούν κάποιοι. Δεν είναι, βέβαια, τόσο μικρή όσο εγώ, αλλά ούτε τόσο μεγάλη όσο οι γιαγιάδες μου˙ οι οποίες, μια βράδια σαν αυτή, στέκονταν ακριβώς από επάνω μου και, καθώς εγώ βαλάντωνα στο κλάμα, αυτές με επεξεργάζονταν.
«Σήκωσε το παιδί! Μην το αφήνεις να κλαίει, θα λιγώσει», της είπε της μαμάς μου η μία μου γιαγιά.
Και, όταν η μαμά μου με σήκωσε, η άλλη μου γιαγιά τής είπε:
«Τι κάνεις εκεί! Άστο κάτω, θα κακομάθει και θα σας κάνει ό, τι θέλει».
Η μαμά μου με άφησε ξανά στην κούνια, και εκείνες έστησαν καβγά. Ούτε που κατάλαβαν πόσο πολύ την πλήγωσε η συμπεριφορά τους. Εγώ, όμως, το κατάλαβα…
Την είδα τη μαμά μου να φεύγει λυπημένη από το δωμάτιο και να επιστρέφει αμέσως μετά με το τηλέφωνο στα χέρια. Να πατά μερικά κουμπιά και να φέρνει το ακουστικό στο αυτί. Δεν ξέρω με ποιον ή με ποια μιλούσε, ούτε τι έλεγαν, γιατί η γλώσσα των μεγάλων μου φαινόταν ακαταλαβίστικη τότε. Ψέλλιζε κάτι για έρευνες, για αριθμούς, για επιστήμονες, για κάτι άρθρα και μελέτες. Και, ενώ το έβλεπα πως της ήταν δύσκολο με αποχωριστεί, γιατί μαζί μου δάκρυζε και αυτή, έβγαλε τις γιαγιάδες μου από το δωμάτιο και, πισοπατώντας αργά, έφτασε στο κατώφλι της πόρτας μας. Μου έριξε μια τελευταία μάτια, εξίσου πονεμένη με τις προηγούμενες, και ύστερα έκλεισε την πόρτα πίσω της. Το ξέρω πως δεν έφυγε, πως βρισκόταν πίσω από την κλειστή πόρτα, όμως δεν την άνοιξε και δεν ήρθε να με πάρει αγκαλιά, ούτε τότε ούτε τις επόμενες νύχτες. Ερχόταν μόνο όταν ησύχαζα. Έτσι και εγώ κατάλαβα πως έπρεπε να ωριμάσω πια, πως έπρεπε, για χάρη της, να σταματήσω τα παιδιαρίσματα. Κάθε φορά που φοβόμουν, λοιπόν, που πεινούσα, που πονούσε η κοιλιά μου ή που λέρωνα την πάνα μου, που ήθελα παρέα, περίμενα… έκτοτε, έμαθα να κάνω υπομονή. Τις πιο πολλές φορές, το πετυχαίνω, και η πόρτα ανοίγει. Το δωμάτιο πλημμυρίζει ξανά ευτυχία, από το χαμόγελο της μαμάς μου και από τη γλυκιά της φωνή. Τις άλλες όμως φορές, που αποτυγχάνω, συνεχίζω να κλαίω μόνος μου στα σκοτεινά. Δεν το κάνω γιατί θέλω να στεναχωρώ τη μαμά μου ή να την τρομάζω, αλλά επειδή δεν έχω άλλον τρόπο να επικοινωνώ μαζί της.

Θα μου άρεσε να ήταν όλα διαφορετικά, να την έχω από το πρωί έως το βράδυ πλάι μου τη μαμά, ωστόσο δε συμβαίνει πάντοτε αυτό. Δεν της κρατώ κακία που δεν τρέχει αμέσως κοντά μου όταν τη χρειάζομαι εκείνες τις φορές, γιατί το ξέρω πως με αγαπά και αυτή τόσο πολύ, όσο την αγαπώ και εγώ. Απλώς ξεχνιέμαι κάποτε και της παραπονιέμαι, γιατί είμαι ακόμη μικρούλης και χρειάζομαι το χάδι της και μερικά φιλιά

Μαρία Καλύβα
Πηγή: http://fwords.gr/monos-mou-sta-skoteina/

 

Υποδεχτήκαμε το φθινόπωρο στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Τρικάλων

Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017





Σήμερα το πρωί, στη Δημοτική βιβλιοθήκη Τρικάλων, αποχαιρετίσαμε το καλοκαίρι και υποδεχτήκαμε το φθινόπωρο, με το πιο γλυκό μας χαμόγελο. Είπαμε μια ιστορία, μάθαμε έναν νέο τρόπο αφήγησης και, με τη φαντασία μας, πλάσαμε το δικό μας παραμύθι στο τέλος. Συνεργαστήκαμε άψογα μεταξύ μας, γίναμε μια όμορφη, ευδιάθετη παρέα, και έτσι το τελικό αποτέλεσμα, η μεταφορά της ιστορίας μας στο γιγάντιο χαρτί που απλώσαμε μπροστά μας, μας γέμισε όλους χαρά!

Ευχαριστώ πάρα πολύ τα παιδιά, για την ενεργή συμμετοχή τους, και τους υπευθύνους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Τρικάλων, για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν και για την άψογη συνεργασία μας.

Καλό φθινόπωρο και καλή σχολική χρονιά!


Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)