Φέρνουν πάντοτε τα υλικά αγαθά την ευτυχία ή μήπως όχι;

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Ο Σεπτέμβρης έφτασε, τα σχολεία άνοιξαν, άλλη μία φορά όλοι εμείς οι γονείς καλούμαστε να πάρουμε τις σημαντικότερες αποφάσεις για το καλό των παιδιών μας. Ο δικός τους μικρόκοσμος, το σχολείο, είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που πρέπει να συνυπολογίσουμε, και αυτό γιατί η γνώμη των συμμαθητών τους είναι πολύ σημαντική για αυτά.

Ποιοι από εμάς τους γονείς δεν προβληματιστήκαμε ωστόσο κάποτε εάν πρέπει να αντικαταστήσουμε τη σχεδόν άθικτη περσινή σχολική τους τσάντα με μια καινούργια; Δε φοβηθήκαμε μη γίνουμε η αιτία να κακομάθουν τα παιδιά μας στο μέλλον ή να περιθωριοποιηθούν την επόμενη κιόλας μέρα; Δεν αναρωτηθήκαμε στο τέλος εάν πράξαμε σωστά που τους την αγοράσουμε ή που τους τη στερήσαμε αντίστοιχα;

Τα ίδια τα παιδιά, κάποιες φορές, δε θέλουν να αποχωριστούν ένα αντικείμενό τους, η ανάγκη τους όμως να γίνουν αρεστά στον κοινωνικό τους περίγυρο τα κάνει να συγχέουν τα «θέλω» με τα «πρέπει».

Ως μητέρα, αναρωτιέμαι συχνά για ποιον λόγο τα παιδιά μας να ντρέπονται για όλα αυτά που έχουν ή που δεν έχουν; Γιατί τα υλικά αγαθά να μπαίνουν εμπόδιο στις φιλίες τους; Γιατί να διστάζουν να φορέσουν στο σχολείο την μπλούζα εκείνη που, όλο το καλοκαίρι, είχε γίνει ένα με το δέρμα τους και γιατί να μην μπορούν άφοβα να απολαύσουν το αγαπημένο τους γεύμα, όποιο και αν είναι αυτό; Γιατί το συγκεκριμένο μοτίβο να συνεχίζεται από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο και σε όλη την ενήλικη ζωής τους; Γιατί άραγε να φορτώνονται με άγχη;

Μήπως, όσο είναι ακόμη μικρά τα παιδιά μας, την κατάσταση αυτή προλαβαίνουμε να την αποτρέψουμε; Μήπως το «σήμερα», το «τώρα», είναι η καταλληλότερη στιγμή να μάθουμε στα παιδιά μας τι είναι πράγματι αναγκαίο στη ζωή και τι όχι; Μήπως εμείς, ο ένας μόλις κρίκος αυτής της αλυσίδας, μπορούμε τελικά να φέρουμε την αλλαγή;

Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο και συζητώντας με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, διαπιστώνουμε συχνά πόσο διαφορετικά αντιμετώπιζαν εκείνοι στα νιάτα τους τον συνάνθρωπό τους. Είχαν ελάχιστα υλικά αγαθά, απειροελάχιστα, αντιμετώπιζαν όμως τη ζωή πιο αισιόδοξα, πιο δυναμικά, πιο γενναιόδωρα. Μολονότι οι περισσότεροι από αυτούς αναγκάζονταν από πολύ νωρίς να εργαστούν σκληρά, στιγμή δεν έχαναν την παιδικότητά τους. Επιστρατεύοντας τη φαντασία τους, επισκέπτονταν, με τους φίλους τους, τόπους ονειρικούς και έφτιαχναν κάθε λογής παιχνίδι. Και αυτή η χαρά της δημιουργικότητας και της συλλογικής προσπάθειας τα έκανε τόσο ευτυχισμένα… Τι και αν τα βάσανα τους ήταν αμέτρητα, τα παιδικά τους χρόνια οι πιο πολλοί τα θυμούνται νοσταλγικά. Στων περισσότερων ηλικιωμένων την ψυχή έχει για τα καλά πια κατακαθίσει μια γλυκά τόση, που δεν περιγράφεται με λέξεις. Το ονειροπόλο βλέμμα τους και το χαμόγελό τους, αποδεικνύει μέχρι σήμερα πως η φτώχεια δε στάθηκε ικανή να μαυρίσει την ψυχή τους, γιατί ήταν και είναι μονιασμένοι.

Τα παιδιά μας όμως, σε σύγκριση με εκείνα τα παιδιά που δεν είχαν ό, τι λαχταρούσε η ψυχή τους, αισθάνομαι ώρες ώρες πως, εξαιτίας μας, δεν είναι εξίσου δημιουργικά, ευφάνταστα, φιλικά… ευτυχισμένα όσο αυτά και πως, όταν μεγαλώσουν, ίσως τα παιδικά τους χρόνια, εξαιτίας μας πάλι, να μην τα θυμούνται εξίσου τρυφερά.

Είναι αναμφίβολα δύσκολο να αρνηθείς κάτι στο παιδί σου τη στιγμή εκείνη, που έστω και μετά βίας, μπορείς να του το προσφέρεις. Είναι όμως σίγουρα δυσκολότερο να το ξεπροβοδίζεις καθημερινά με το πιο πλατύ σου χαμόγελο, ενώ εκείνο σέρνει ξοπίσω του μια πολυχρησιμοποιημένη τσάντα και ενώ φορά τρύπια παπούτσια και χιλιομπαλωμένα ρούχα. Και είναι σίγουρα ακόμη δυσκολότερο, αντικρίζοντας το θέαμα αυτό, να πασχίζεις καθημερινά να το πείσεις ότι η ομορφιά τού ανθρώπου κρύβεται εντός του. Για την ομορφιά αυτή, οφείλουμε όλοι οι γονείς να μιλήσουμε στα παιδιά μας, για αυτήν την ομορφιά που δεν τη φθείρει ο χρόνος και που δεν εξαγοράζεται. Αλλά και για τη συνεργασία, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, που θα τα βοηθήσουν αργότερα να αντιμετωπίσουν με θάρρος και με αυτοπεποίθηση έναν κόσμο που δε θα είναι ενδεχομένως στρωμένος με ροδοπέταλα.

Μαρία Καλύβα

Πηγή: http://fwords.gr/fernoun-pantote-ta-ulika-agatha-tin-eutuxia-h-mhpws-oxi/

Μαρία Καλύβα (Συγγραφέας)