Πόσες φορές γίνεται
γύρω μας λόγος για αυτή την πολυσήμαντη, ξεχασμένη ωστόσο, ανθρώπινη επαφή! Και
πόσες ακόμη φορές, και εμείς οι ίδιοι, δεν προσπερνούμε βιαστικά τις λέξεις που
την απαρτίζουν: «Ανθρώπινη», «επαφή»!
Επαφή, επαφή, επαφή… στον
νου μου έρχεται αμέσως η λέξη άγγιγμα. Φιλικό, ερωτικό, αδελφικό, μητρικό άγγιγμα —κυρίως αυτό—,
πόσο σημαντικά είναι όλα τους στη ζωή μας! Ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη την
κατάλληλη στιγμή, ένα τρυφερό χάδι, μια ζεστή αγκαλιά, απαλύνουν τον πόνο μας,
διώχνουν τη θλίψη μας μεμιάς, επαναφέρουν μαγικά τη χαρά, τη γαλήνη και την
ηρεμία, την αυτοπεποίθηση, την αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς, την ισορροπία
στη ζωή μας. Ωστόσο, δίνονται όλα τους με φειδώ κάποιες φορές. Γιατί όμως
συμβαίνει αυτό; Ποσό ακριβά, αναρωτιέμαι, κοστίζουν όλα τους κάποτε;
Στέκομαι στο κέντρο
ενός από τα πιο πολύβουα και πολυσύχναστα πάρκα της περιοχής μου. Τριγύρω μου υπάρχουν
δεκάδες μητέρες που συζητούν αμέριμνα μεταξύ τους και αλλά τόσα παιδιά που παίζουν
αχόρταγα στην παιδική χαρά. Μπροστά μου στέκεται εδώ και ώρα μία μαμά η οποία
κρατά στα δυο της χέρια σφιχτά το κοριτσάκι της —το ένα από τα τέσσερα παιδιά
της, το πιο μικρό. Το λικνίζει ελαφρά, το χαϊδεύει απαλά στην πλάτη, του
σιγοτραγουδά, ενώ εκείνο παρατηρεί όλο χαρά τον κόσμο ακουμπώντας το κεφαλάκι του στον ώμο της, με τα χεράκια του
τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό της. Λίγο πιο μακριά, υπάρχει ένα αγοράκι δύο ετών
το πολύ, το όποιο από την ώρα που ήρθα στο πάρκο, παίζει ολομόναχο˙ πότε με τα χώματα, πότε με τις πέτρες, πότε με τον φανταστικό
του φίλο. Το βλέμμα του, παρατηρώ, είναι καρφωμένο επάνω στη μητέρα και το
κοριτσάκι. Είναι ολοφάνερο πως κάτι του είχε προκαλέσει εντύπωση και δεν μπορεί
πια να συγκεντρωθεί στο παιχνίδι του. Κάποια στιγμή σηκώνεται και, δειλά δειλά,
τρικλίζοντας, τους πλησιάζει. Στέκεται απέναντι τους, τους περιεργάζεται προσεκτικά
μια τελευταία φορά και ύστερα κοιτάζει στα μάτια τη μητέρα και τη ρωτά: «Γιατί κλαίει
το κοριτσάκι;» Η μητέρα, φανερά ταραγμένη, φέρνει ευθύς την κόρη της μπροστά,
την κράτα στο ύψος του προσώπου της και την κοιτά. Αφού δε βλέπει ούτε ένα
δάκρυ να κυλά στα μάγουλά της, του απαντά: «Μα δεν κλαίει». Εκείνο τότε, γεμάτο
απορία, τη ρωτά ξανά: «Τότε γιατί το κρατάς αγκαλιά;»
Λέξη δεν μπόρεσε να
αρθρώσει η μάνα, απάντηση να δώσει καμιά. Με το ένα της χέρι μόνο, όλο θλίψη
έσφιξε το παιδί της ακόμη πιο γερά επάνω της και, με το άλλο, χάιδεψε στοργικά
το κεφαλάκι του αγοριού, σαν να ήταν δικό της παιδί. Με το βλέμμα της έπειτα —όπως
και εγώ — αναζήτησε τη μητέρα του, η οποία, δυστυχώς, δεν είχε καν αντιληφθεί
τι είχε συμβεί και ίσως ποτέ να μην καταλάβαινε τι συνέβαινε στο παιδί της,
γιατί, μπορεί να ήταν πλάι του σωματικά, πνευματικά όμως απουσίαζε πάντα.
Να την προσέγγιζε
διακριτικά και να συζητούσε μαζί της, ως μητέρα προς μητέρα, αυτό που είχε
προηγηθεί, να της έλεγε άραγε κάτι και τι; Η αγάπη, βλέπετε, δε χρειάζεται μόνο
λόγια, χρειάζεται επίσης και πράξεις. Κανείς, βέβαια, δεν ξέρει τι σκοπεύει να
κάνει αυτή…
Από τόση νεαρή ηλικία
το αγοράκι εκείνο είχε βιώσει τη συναισθηματική εγκαταλείψει, είχε στερηθεί το μητρικό
χάδι, του είχε λείψει τόσο πολύ η αγκαλιά, και ας είχε και τους δυο γονείς του
στη ζωή. Είχα μάλιστα λανθασμένα συνδέσει αυτή την τόσο όμορφη επαφή με κάτι
τόσο άσχημο: με τον πόνο, τον φόβο… και η ανθρώπινη αυτή ανάγκη είχε για εκείνο
γίνει κάποιο σπάνιο είδος επιβράβευσης ή κάποια τεχνική απόσπασης προσοχής.
Μήπως αυτή κιόλας τη
στιγμή, δίχως προφανή λόγο και αφορμή, χαρίσουμε τουλάχιστον μία αγκαλιά στο παιδί
μας όλοι, σε αυτόν τον άγγελο που στέκεται πλάι μας και μας χαρίζει απλόχερα
την αγάπη του; Μήπως έτσι το αύριο
των παιδιών μας γίνει καλύτερο και η κοινωνία στην οποία μεγαλώνουν γίνει, και
αυτή, πιο φιλική;
Μαρία Καλύβα
Πηγή: http://fwords.gr/poso-akriva-kostizei-arage-mia-agkalia/
