Μαρία Καλύβα (Συγγραφέας)

Η Μαρία Καλύβα είναι μαμά «πλήρους απασχόλησης» με δύο κορίτσια και ένα απαιτητικό ημερήσιο πρόγραμμα !! Η ζωή όμως αποδεικνύει ότι θέτοντας στόχους και διαθέτοντας αποφασιστικότητα μπορείς να πραγματοποιήσεις το κρυφό σου πόθο. Και η Μαρία τα κατάφερε ολοκληρώνοντας τη συγγραφή και έκδοση του πρώτου της μυθιστορήματος με τίτλο «ΣΤΟΧΟΣ ΖΩΗΣ, Η ΖΩΗ»  από της εκδόσεις Σμίλη.

Συνομιλήσαμε με τη συγγραφέα και σας παραθέτουμε τη σχετική συνέντευξη.

 –  Μαρία, είσαι μητέρα, νοικοκυρά και σύζυγος  . Πως κατάφερες , παρ’ όλα αυτά, να τα συνδυάσεις με την αγάπη σου για τη συγγραφή;

Η αλήθεια είναι ό,τι δυσκολεύτηκα αρκετά. Ιδίως τον πρώτο καιρό. Πιο πολύ γιατί δεν γνώριζα την κατάληξη που θα είχε αυτό μου το «εγχείρημα». Σίγουρα το απολάμβανα, ωστόσο, δεν ήταν λίγες οι φορές που η αυτοπεποίθηση και η αισιοδοξία μου κλονίζονταν. Κυρίως για το χρόνο που «έκλεβα» από τις κόρες μου και από τον σύζυγό μου. Θεωρώ όμως ότι με τον καιρό βρήκα την ισορροπία στη ζωή μου, χάρη στην υποστήριξη της οικογένειάς μου. Εάν δεν μου έδειχναν τα μέλη της εμπιστοσύνη και κατανόηση, η κατάληξη θα ήταν σίγουρα διαφορετική.

– Είσαι μόνιμος κάτοικος Τρικάλων . Αυτός ο παράγοντας βοήθησε ή δυσχέρανε τη προσπάθειά σου να ασχοληθείς με τη συγγραφή πιο σοβαρά; ( δεδομένου ότι οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι βρίσκονται στην πρωτεύουσα)

Όταν πήρα την απόφαση να ασχοληθώ με τη συγγραφή, αφέθηκα στο συναίσθημα. Η καταγωγή μου δεν έπαιξε κανένα ρόλο, τότε. Ούτε με βοήθησε, ούτε με ζημίωσε. Δεν μπορώ με βεβαιότητα λοιπόν να σας πω εάν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα αν ζούσα στην πρωτεύουσα. Αυτό όμως που μπορώ με το χέρι στην καρδιά να σας πω, είναι ότι βοηθήθηκα και  βοηθιέμαι πολύ από τους συμπολίτες μου και πως εισπράττω καθημερινά αγάπη τόσο από ανθρώπους γνωστούς όσο και από άγνωστους. Που ζούμε στην ίδια πόλη ή που ζουν σε διαφορετική από εμένα πόλη και σε άλλη χώρα. Σίγουρα ,πάντως, η ανάγκη αναζήτησης εκδοτικού οίκου με ταξίδεψε στην Αθήνα.

– Το πρώτο σου μυθιστόρημα με τίτλο «Στόχος ζωής, η ζωή»  από της εκδόσεις Σμίλη ποιο θέμα πραγματεύεται και σε ποιους αναγνώστες απευθύνεται;

Απευθύνεται σε όλους μας. Ανεξαιρέτως. Και στον κάθε ένα αναγνώστη χωριστά. Γυναίκα ή άντρα, ενήλικά ή μη. Αφού οι κρίσεις πανικού, το μεγάλο αυτό κεφάλαιο που προσπάθησα δειλά – δειλά να πραγματευτώ, ανά πάσα ώρα και στιγμή θα μπορούσε να χτυπήσει του καθενός μας την πόρτα. Βέβαια, οι κρίσεις πανικού είναι το στενότερο θέμα. Μέσα από την ιστορία της Μελίνας, της βασικής ηρωίδας, καταδεικνύονται η αγάπη για τη ζωή και η δυνατότητα να επιλέγεις τον τρόπο που θα ζήσεις σύμφωνα με τη φιλοσοφία ζωής σου.

–  Πέρα από το κεντρικό μήνυμα , ποια άλλα μηνύματα στέλνεις στο ευρύ κοινό μέσω του  βιβλίου σου;

Τα επιμέρους μηνύματα πρέπει ο κάθε αναγνώστης να τα ανακαλύψει μόνος του, αφού κάθε βιβλίο πραγματώνει διαφορετική «ανάγνωση» ανά αναγνώστη με δεδομένες τις διαφορετικές καταβολές του. Αυτά που εγώ διακρίνω έπειτα από δική μου «ανάγνωση» είναι η πίστη στις εσωτερικές δυνάμεις μας, η αγάπη για τη φύση και το ζωικό βασίλειο, η πίστη στη πραγματική και ανιδιοτελή φιλία. Επίσης, η διάκριση του «κάνω ορισμένους συμβιβασμούς στη ζωή μου» και «η ζωή μου όλη είναι ένας μεγάλος συμβιβασμός» . Η ηρωίδα δε, η Μελίνα, παροτρύνει άπαντες να βρουν τι είναι αυτό που τους γεμίζει, που τους αποφορτίζει από τα αρνητικά συναισθήματα, που τους κάνει να ονειρεύονται ,όπως όταν ήταν παιδιά, και να το τολμήσουν. Να μην επιτρέψουν σε κανέναν να τους πείσει ότι είναι αργά εξαιτίας της ηλικίας, των συνθηκών που επικρατούν, των οικονομικών ή οποιονδήποτε άλλων εμποδίων.

–  Ας αφήσουμε τα Μαρία συγγραφέα και ας αναζητήσουμε τη μαμά Μαρία . Πώς είναι η καθημερινότητά σου με τα παιδιά? Τι κάνετε τον ελεύθερο χρόνο σας;

Η καθημερινότητα με τα παιδιά, είναι ένα Θείο δώρο. Όπως και η ίδια τους η ύπαρξη. Γεμάτο όμορφες και συγκινητικές στιγμές. Παίζουμε, κάνουμε περιπάτους, διαβάζουμε παραμυθάκια, μαγειρεύουμε γλυκίσματα, τραγουδάμε, χορεύουμε. Περνάμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί. Και κάθε βράδυ σηματοδοτούμε το τέλος της μέρας με πολλές αγκαλιές και φιλιά. Μπορεί να μην μένουμε στην Αθήνα με το πλήθος των επιλογών της ,αλλά καθημερινά φτιάχνουμε της δική μας μέρα στα Τρίκαλα, με τη βιβλιοθήκη, με θεατρικές παραστάσεις που προσκαλεί ο δήμος μας, τις εξορμήσεις στη φύση και τις βραδινές ποδηλατάδες.

–  Ποιο μήνυμα θα έστελνες στις μαμάδες και τους μπαμπάδες που μας διαβάζουν;

Να δίνουν στα παιδιά τους απλόχερα την αγάπη τους. Και να είναι πάντα πρόθυμοι να συζητήσουν, να συμβουλεύσουν, μα κυρίως, να τους ακούσουν. 

Εμείς επιλέξαμε μικρά αποσπάσματα από το μυθιστόρημα και τα μοιραζόμαστε μαζί σας!

…Λίγα λεπτά αργότερα ο φόβος είχε υποχωρήσει και η αναπνοή της επανήλθε στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Είχε πια ανακτήσει πλήρως τον αυτοέλεγχό της . Το ταξίδι στις εικόνες και τα συναισθήματα λειτούργησε ευεργετικά. « Ουφ, ευτυχώς πέρασε», σκέφτηκε. Πόση ανακούφιση ένιωθε κάθε φορά που έβγαινε νικήτρια! Κοίταξε το ρολόι της και είδε πως ήταν σχεδόν έντεκα. «Έχω μια ώρα να διορθώσω την κατάσταση», συλλογίστηκε και πετάχτηκε από το κρεβάτι βιαστικά. Φόρεσε τις μπότες της, πήρε το παλτό της και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα. « Εμείς θα τα πούμε αργότερα», είπε χαμογελώντας στον καθρέφτη της…

…Έξω είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Σε λίγο θα έφθανε επιτέλους στο προορισμό της. Τελικά το ταξίδι κάθε άλλο παρά δυσάρεστο αποδείχτηκε. Αν και είχε διαρκέσει κάτι παραπάνω από οκτώμισι ώρες, ήταν ανέλπιστα ξεκούραστη και ευδιάθετη. Επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά, ότι η ψυχική αναστάτωση και η σωματική κατάπτωση είναι δύο καταστάσεις αλληλοσχετιζόμενες και αλληλοεπηρεαζόμενες. Ανακάλυψε όμως και άλλα πολλά, τα οποία θα τα επεξεργαζόταν αργότερα μόνη…

…Στα χωριά η ανθρώπινη επαφή διαφυλασσόταν ακόμα σχεδόν αναλλοίωτη. Στις επαρχιακές πόλεις διατηρούνταν σε υποτυπώδη βαθμό, ενώ στις μεγαλουπόλεις έτεινε πλέον να εξαφανιστεί. Όχι πως οι άνθρωποι εκείνοι δεν είχαν ανάγκη για επικοινωνία ή πως δεν το επιδίωκαν. Μα λίγο οι εξαντλητικές αποστάσεις που μεσολαβούσαν και που διένυαν καθημερινά, λίγο η οικονομική κρίση, λίγο το άγχος, λίγο η απελπισία που σπάρθηκε στις ψυχές πολλών, τους έκανε να σκύβουν το κεφάλι και να τρέμουν ολημερίς και ολονυχτίς πολλές φορές για ψίχουλα…

…η απομάκρυνση από όλους τους στρεσογόνους παράγοντες γέμισε το μυαλό της με ένα σωρό φρέσκιες ιδέες. Σωστός καταιγισμός γινόταν μέσα της. Ένας απλός, σχεδόν αστείος παραλληλισμός της ζωής της με ένα κομμάτι καλλιεργήσιμης γης, της άνοιξε νέους ορίζοντες. Σοκαρισμένη διαπίστωσε πως για καιρό στόχευε προς λανθασμένη κατεύθυνση.  Έπρεπε απλώς να πάψει να ασχολείται με το αποτέλεσμα. Ν’ αναζητήσει την αιτία. Αναθεμάτιζε πάντα τις κρίσεις πανικού θεωρώντας τες υπεύθυνες για την «κατάντια» της, αλλά έσφαλλε…

Καλή ανάγνωση!

Πηγή:http://www.elamazi.gr/%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CE%BC%CE%AC-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9/